تهران - تحریریه - صنعت خودرو بنجل ساز کشور به دلیل عدم وجود رقابت و انحصار دو خودروساز اصلی باعث تحقیر ملی مردم ایران و دلخوری شدید عمومی شده است. به گزارش تحریریه، صنعت خودروسازی کشورمان در دو دهه اخیر به دستگاه عریض و طویلی تبدیل شده که صدها شرکت اقماری را بدون منطق روشنی به خود گره زده است. این صنعت در طولیان سالیان گذشته نه تنها در داخل به هدف تندترین انتقادات برحق مصرف کنندگان ایرانی تبدیل شده است بلکه در عرصه جهانی هم به عنوان نماد ناتوانی صنعتی و مایه سرشکستگی ایرانیان دیده می شود. در سالیان اخیر با افزایش مراودات مردم و سفر شهروندان ایرانی به کشورهای دور نزدیک و به ویژه همسایه مشخص شده است که خودروسازی ایران چیزی در چنته ندارد. ایرانیان در کمال ناباوری متقاعد شده اند تنها عُرضه ای که خودروسازی ایران به ویژه دو شرکت سایپا و ایرانخودرو از خود نشان می دهند آن است که با استفاده از انواع فشارهای مافیایی و حتی احساسات ناسیونایستی تصمیم گیران و مقامات ارشد، با هر گام کوچکی در جهت کاهش انحصار خود مقابله کنند و همواره بازار را با اهرم کنترل عرضه تشنه نگاه دارند. این دو شرکت با سابقه صنعتی چند دهه ای، از بدیهی ترین عنصر پیشرفت یعنی «رقابت» گریزان هستند و با ابزارهای سیاسی و رسانه ای خود در داخل تلاش می کنند تا به مردم بقبولانند که تنها گزینه معتبر برای ایرانیان هستند. حال آنکه مردم عزیز ایران در همین کشورهای همسایه دیده اند که مردم با قیمتی کمتر (متاسفاه نصف یا کمتر از آن) خودرویی به مراتب بهتر، باکیفیت تر و به روزتر سوار می شوند. رهبر انقلاب حدود 10 سال قبل وقتی موضوع کاهش تدریجی تعرفه گمرکی در مجلس تصویب شد در دیداری از شرکت های خودروسازی ایران، فرصتی دوباره به آن دو شرکت داد و با این طرح مخالفت؛ و البته ایشان همزمان بر دو موضوع کیفیت و قیمت تاکید کردند. خودروسازان که پس از آن خیالشان نسبت به انحصار داخلی راحت شده بود در هیچ یک از این دو تذکر که برای مصرف کننده نهایی دارای اهمیتی فوق العاده است کاری نکردند. البته دو خودروساز فوق همیشه تغییرات ظاهری و سطحی تولیدات خود را به عنوان نشانه پیشرفت تبلیغ می کنند، اما وقتی همین پیشرفت با دگرگونی روند خودروسازی در عرصه جهانی و کشورهای همرده با ایران همچون ترکیه، هند یا کره جنوبی(که همزمان و حتی دیرتر از ایران وارد صنعت خودرو شدند) مقایسه می شود، طنز تلخی در ذهن شکل می گیرد که بیشتر به سحر و جادو می ماند. به عنوان نمونه نمای ظاهری خودروها نسبت به 10 سال قبل تغییری شگرف داشت به گونه ای که اکنون خودروی 10 سال قبل از نظر بسیاری از مصرف کنندگان جهانی نامناسب دیده می شود. در حوزه پلتفورم و پیشرانه هم بسیاری از کشورهای علاقه مند به خودروسازی حتی از فناوری هیبریدی گذر کرده اند و به تولید خودروی پاک روی آورده اند. پیش بینی می شود تا دو دهه آینده حتی در بسیاری از کشورهای درحال توسعه، دلایل زیست محیطی تولید خودروی بنزینی متوقف می شود. اما به قول دوستی، صنعت خودروسای هنوز در عصر دایناسورها به سر می برد. در ایران هنوز پراید و پژوی 405 با مصرف بالای بنزین تولید می شوند که تکنولوژی آنها 3 دهه قبل منقرض شد. خودروی 206 هم دو دهه قبل در رده خودروهای متوسط جهان قرار داشت و مدت هاست که دیگر تولید نمی شود. تندر 90 با وابستگان آن هم هم هیچگاه نتوانست اقبال عمومی مردم جهان را در حدود 15 سال گذشته جلب کند ولی به مردم ایران قالب شد. با اینحال مدیران صنعتی، تجاری و حتی سیاسی در دولت و دو خودروساز توانسته اند روندی را ایجاد کنند که بازار خودرو همیشه تشنه باشد. در حالی که نیاز بازار ایران سالانه نزدیک به دو میلیون خودروی سواری ارزیابی می شود اما همین سیاست بازی تصمیم سازان در کنار برخی محدودیت ها همچون تحریم (که به دلیل منافع آن مورد حمایت مقامات همین صنعت نیز است) باعث شده کشوری که ماهواره به فضا می فرستد، در عرض چند سال خود را در زمره 10 کشور مطرح در عرصه نانو قرار می دهد و انواع سلاح، موشک و پهپاد به روز جهان را می سازد با پائین نگاه داشتن عرضه و حفظ مدیران ناتوان عملا خلاقیت این صنعت و رضایت مخاطبان را نابود ساخته است. اکنون در صنعت خودروسازی جهان مولفه هایی همچون توسعه تکنولوژی، ایجاد زیرساخت ها، کیفیت، رقابت پذیری، نوآوری و کارآمدی، انحصار زدایی، بهره وری و موضوعات زیست محیطی، مشارکت و ادغام با بزرگان این صنعت و حفظ حقوق مصرف کننده در کنار عوامل گوناگون مدیریتی و صنعتی دیگر مورد توجه قرار می گیرد. تحریریه در مجموعه گزارش هایی به بررسی راهبردها و موفقیت چند کشور هم تراز با ایران که توانسته اند در صنعت خودرو حرفی برای گفتن پیدا کنند، پرداخته است. پایان/